Een nieuwe start in 2013
Nadat ik in 2011 mijn laatste als professional had gedaan, vervolgens een maand in India heb
doorgebracht en in 2012 een aantal wedstrijden op recreatief niveau, waaronder Nieuwe Niedorp en Oud
Gastel. Deed ik aan het einde van 2012 ook nog een klein uitstapje naar de 70,3 van Lanzarote. In mijn
optiek nog steeds een van de meest inspirerende eilanden om te sporten van de gehele wereld.
Eigenlijk had ik al een jaar of zes last van botgroei op mijn beiden hielen. Steeds weer wist ik daarmee
op een goede manier om te gaan. Echter na de 70,3, welke overigens best redelijk ging was de pijn op die
plek niet meer te houden. Ik ben weliswaar geen profi meer maar nog steeds vind ik het lekker om hard te
lopen en wil dit ook blijven doen. Er was voor mij maar een beslissing mogelijk. Opereren! Bij een
operatie aan te veel bot maken de een snee in een deel van je achillespees. Zetten er een dremel op en
hakken het bot weg. Alle horrorverhalen van mensen kwamen natuurlijk voor bij. Mijn instelling is dan.
“Laten we kijken wat er komt?”
Voordat ik de operatie in ging zorgde ik er wel voor zo goed mogelijk in conditie te zijn. Voor zover
dat kan. Vreemd genoeg komt dan de wil om fit te zijn weer zo extreem naar boven dat het lastig is om
dit in te perken. Gelukkig hoefde ik niet allen de doen. Vanuit extern werd dit ook voor me geregeld.
Door een hoop extra werk als coach bij vacansoleil/dcm kon ik simpelweg niet echt heel veel doen. Nou ja
niet echt heel veel? De weken in mijn logboek gaven toch nog een uurtje of twintig aan.
Week 1:
Omdat ze op de operatietafel zo hard trekken en duwen om alles in positie te krijgen merkte ik
voornamelijk dat alle coördinatie weg was. Je mag weliswaar niet steunen op het geopereerde been, maar
kan wel erg veel core oefeningen doen. Met bal zonder bal en ook de TRX zorgde voor een aantal leuke
variaties. Vooral de filmpjes van Michael Phelps hebben daarbij geholpen.
Week2:
Doordat de coördinatie zo snel terug was en het gips ervoor zorgt dat alles op zijn plaats blijft
zitten besloot ik om extreem voorzichtig te gaan fietsen. Je moet dan denken aan een gemiddeld wattage
van 80. Dat is te vergelijken met het rollen van een voetbal. Het ging en in die week kon ik naast core,
elastiek oefeningen, TRX ook aan mijn fietsen werken. Rustig aan! maar aan het einde toch drie uur op de
fiets door kunnen brengen.
Week3:
Het fietsen ging inmiddels zo goed dat ik iets intensiever kon gaan fietsen en ook begon te denken aan zwemmen. Zwemmen met een gipsen been levert net zoals bij het fietsen nogal wat bekijks op. Vooral mijn collega triatleten in het zwembad vonden dit wel grappig. Het zwemmen met gips levert ook allerlei andere hilarisch momenten op. Het zwemmen van benen is niet echt een aanrader. De heupspieren zijn echt heel sterks maar door de positie van de voet en het gewicht van het gips kot je halverwege de baan niet meer vooruit. Voor mij een nieuwe ervaring aangezien mijn gemiddelde baan ongeveer 30 sec is bij borstcrawl benen.
Gezamenlijk met alle activiteiten tezamen maakt het dat het doel geworden is om weer zo snel mogelijk
fit te worden en als dat lukt komt de rest ook wel weer.
Ik merk dat het verschil met voorheen is dat het lastiger is om mentaal afstand te creëren tov datgene
wat er gaande is. Het vertrouwen van het komt allemaal wel weer goed is er wel maar is constant in debat
met de andere kant. Dit debat had ik de laatste jaren van mijn sportcarrière niet meer gehad en was
waarschijnlijk nodig om weer eens te voeren. Niets is vanzelfsprekend en elke situatie levert dus weer
een nieuw perspectief.
Week 4:
Doordat het gips zo slecht geworden was mocht het er af en kon ik weer vrij bewegen. Nog niet eerder
had ik een kuitje gezien welke zo dun was geworden. Nu leek ik aan een kant een Ethiopiër. Dit was snel
voorbij na twee keer een ritje van 3 uur op de fiets en voorzichtig staan. Aan het einde van de week
dribbelde ik 20 minuten zonder klachten.
Week5: Hoe kom ik aan een longinfect? Geen idee. Maar de hypothese is dat ik normaal 4 weken in een warm
land heb doorgebracht en dat is nu niet het geval. Tweede nieuwe ervaring. Bij een hartslag van 117
moeten hijgen als een paard. Dat betekent nu dus even pas op de plaats en afwachten wanneer ik weer wat
kan gaan doen.
Meeste mensen noemen topsport ongezond en associëren dit met fanaten die alleen maar top het gaatje
gaan. Nou is dat nooit mijn wereld geweest op die manier, maar ik ervaar nu zeker dat het leven in sport
een stuk gezonder is dan de andere kant. Misschien is dit voor mij een periode om dat ook eens te
aanvaarden en inzicht in te krijgen? Wie weet! Ill get what i need dus dit is er
ook een onderdeel van.
Ik ga proberen om het leven na de sport wat beter te beschrijven de komende periode. Wordt vervolgd……..