Ontwikkeling als atleet
De afgelopen maanden heeft er weinig op mijn site gestaan. Ik ben wel degelijk bezig geweest om een mooi artikel te schrijven. Het proces daarvan is zwaar. Ik noem dit zo omdat alle stadia van het leven als sporter als herbeleving voorbij zijn gekomen. Deze stadia heb ik geprobeerd te beschrijven. In een serie van artikelen zal ik de verschillende stadia publiceren zoals ik die gezien, ervaren en doorgemaakt heb. Het voelt als een openhartig verhaal. Niet zozeer omdat de inhoud schokkend is maar eerder omdat naar mijn inzien een insight op deze manier niet zo vaak gegeven wordt.
Ik hoop dat jullie lezers wat kunnen, willen en gaan hebben aan mijn serie. In deze aflevering de inleiding.
Inleiding
Na 22 jaren als triatleet maak ik de balans op van mijn ontwikkeling als atleet en mens. Deze twee gaan hand in hand wat mij betreft. Beide zijn een kant maar ook een groot deel van mezelf. Als mens kom ik veel dingen tegen die ik niet kan zien of niet aan wil gaan. Als atleet gebeurt hetzelfde. Het grote verschil is dat ik als mens in een relatief normaal leven mijn beslissingen kan nemen zonder dat ik vermoeid ben. Ook heb ik als mens de gewoonte ontwikkeld om meer vanuit mijn denken te leven waardoor de balans tussen voelen en denken een beetje weg is. Als atleet ben ik vaak moe, waardoor bij mij een deel van mijn wil om te denken weg valt en daardoor kan ik meer voelen en hoef ik minder te denken. Denken heeft veel goede eigenschappen maar is niet effectief in alle gevallen. Vooral bij complexe beslissingen is het veel beter om te voelen dan te denken.
Je kan proberen te voelen om boodschappen te doen, echter dan ben je in de meeste gevallen iets te laat. De
supermarkt is dicht of je kan niet eten wat je wilt eten. Vooruit denken heeft daarin zeker een functie. Bij
trainen ligt dat iets anders. De feeback die ik in alle jaren heb gekregen van mijn lichaam verteld me wel
degelijk hoe ik me voel en of een training wellicht effect heeft of niet. Wanneer ik daar over na ga denken
kom ik al snel in de frustraties van vroeger terecht. Met frustraties van vroeger bedoel ik alle
situaties waarin ik geen controle had over datgene wat ik wilde doen. Dat maakt dat ik op latere leeftijd zo
goed door kan zetten en in staat ben geweest om alle trainingen te doen die ik dacht te moeten doen om een
goede triatleet te worden. Dat was maar relatief. Er is altijd beter, maar ook slechter.
Wat mij betreft kan ik op verschillende manier naar mijn sportieve ontwikkeling kijken. Datgene wat ik heb
bereikt aan aantal uren trainen, resultaten, wereldkampioenschappen en ga zo maar verder. Voor mij als persoon
is het veel interessanter om te zien welke fase ik heb doorgeleefd en wat mijn leermoment is geweest.
Het nadeel van het schrijven van de fases is dat ik het doe met de beleving die ik nu heb. Mooier zou zijn
geweest wanneer ik dit had gedaan op het moment dat ik er in zat. Alleen dan had ik de beleving op papier
gekregen die echt recht deed aan mijn situatie. Overigens merk ik bij mezelf dat het schrijven in de eerste
persoon enkelvoud al lastig genoeg is. Niet omdat het technisch lastig is maar eerder omdat ik nu over mezelf
schrijf wat erg confronterend is.