200 ego- tripping’s of 200 verwonderingen,
Ik weet nog goed dat ik in 1983 een krantenwijk in Almere had. Ik liep voor het groene weekblad zo’n 500
kranten in stedenwijk zuid. In een achteraf loods war ik mijn kranten op kon halen lagen heleboel T-shirts,
truien en handdoeken. Op alle producten stond”SPA HOLLAND Triathlon” met in een rondje een zwemmer een fietser
en een lopen. Is dat een sport? Hoor ik mezelf nog denken. In die tijd had ik echt het gevoel dat er maar een
sport was en dat was voetbal. Ik zorgde ervoor om erachter te komen wat dat nu precies was. Na twee weken wist
ik het. Hiervoor moet je echt uiterst Krankjorum zijn. Niet alleen dat maar ook nog eens een steekje los in
zowel hoofd als de rest van het lichaam. ONMENSELIJK!!!!
Hoe snel kan je over naar lange afstand?
Heel snel. In 1991 deed ik voor het eerst mee in Nice (Frankrijk, zie foto). Met een geweldige 50ste plaats
smaakte dat naar meer. In 1992 deed ik voor de eerste keer Almere. 9 uur 22 min en 54 seconde was mijn tijd.
Met vier uur uitstel, pijn in de rug en een voedingsplan van 2 bananen en twee drinkflessen water, was ik
dolgelukkig dat ik het had gehaald. Ik behoorde nu tot het meest gestoorde volk van Nederland of was er toch
meer aan deze sport dan alleen geilen op materialen, jezelf en hoeveel uur je kan trainen?
Naarmate de jaren vorderde werden mijn tijden beter maar begon ik ook steeds meer in te zien dat het een sport
is waarbij je extreem veel over jezelf leert en kan leren. Zolang je maar open blijft en eerlijk naar jezelf.
Vooral de eerlijkheid naar mezelf was erg moeilijk in het begin van dit levensverhaal, wat het inmiddels
geworden is. Probeer maar eens van” ik kan niet” naar “Laten we het eens anders proberen” te transformeren.
Lijkt erg simpel maar is erg moeilijk. Zeker wanneer je dit zelf doet. Hoe vaak zeg jij op een dag dat je iets
niet kan? Het transformeren voor wedstrijden ging op een gegeven moment goed. Maar nu tijdens? En wat doe je
er na mee? Voor mij is het een totaal andere wereld met totaal andere modellen en concepten dan die de meeste
mensen hanteren. Dat maakt het voor mij lastiger. Ik val al vaak buiten grepen en met deze sport is het alleen
maar meer duidelijk dat ik meer buiten de reguliere groep zal en ga vallen. Dat accepteren is al lastig
genoeg.
Na 200 wedstrijden kan ik net zeggen dat ik iets onder de knie heb. Wat ik wel weet ik dat er een hoop last
van me is afgevallen die ik heb kunnen achterlaten in het verleden. Dat maakt dat de verwondering en openheid
in het hier en nu sterker dan ooit aanwezig zijn. Je bent wat je bent en je wordt wat je wordt. Dit bepaal je
zelf door telken de keuzes te maken die juist zijn voor jou. Ook ik heb dat gedaan. Als je ze gemaakt hebt ga
er achter staan en maak het vol liefde, passie en toewijding af. Alleen dan weet je zeker dat je krijgt wat je
verdient.