Responsive image
REFERENTIES

Lanzarote 2011, mooie mijlpaal


Wanneer ik mijn leven in Balans heb maakt het niet veel uit hoe of wat er aan de hand is. In het boek van Mark Allen noemt hij dat “quiet the mind”. Niets is minder waar in de laatste week, naar de ironman Lanzarote. Het zal wellicht niet ideaal geweest zijn, en dat weet ik. Het maakt niet uit. Ik had echt zin in een ironman en daar wilde ik graag mezelf mee belonen.
De beloning kwam gisteren. In de ochtend toch een beetje zenuwachtig. Ook na 200 wedstrijden blijft dat en ik geloof dat dit ook zal blijven. Op het strand had ik alles voor elkaar. Fles water, laat het wetsuit aangetrokken en vrij kort inzwemmen ivm de tempratuur. Het water is fris en in de ochtend krijg ik daar kippevel van.
Voor de start stond ik naast de rest van de Nederlanders in het PRO veld; Jerzy, Dirk en Esther. We stonden iets meer naar buiten maar dat gaf niet aangezien de lijn de verkeerde kant op stond door de stroming. Vooral op dat soort momenten zie ik aan de rest hoe gespannen ze zijn. Vanaf het startschot weet ik eigenlijk niet zo heel veel meer. Ik besloot om in mijn eigen veld te duiken om ervoor te zorgen dat ik het juiste gevoel kreeg. Achteraf zag ik dat het 53 minuten was.Een  gemiddelde tijd voor mij. Fietsen deed ik het eerste stuk iets rustiger aan. Dit was voornamelijk omdat ik zag dat de wind zo hard stond en de richting aangaf dat er behoorlijk heftige stukken zouden komen. In het begin reed er zelf een agegrouper weg met iemand. Het kon me niet zo veel doen moet ik zeggen. Overigens zag ik deze twee voor el Golfo al weer terug. Dat is twintig kilometer verder. Vanaf de kamelenklim, verliep alles alleen. Dat wil zeggen dat ik geen mensen meer ingehaald heb. Ik  heb niet meer op of om gekeken en probeerde in mijn ritme te komen. De trapfrequentie was iets te laag, naar mijn gevoel maar lichter rijden leverde te weinig druk op de pedalen dus koos ik voor iets zwaarder. Dat was in ieder geval de manier waarop ik submaximaal kon drukken op de pedalen zonder dat ik het gevoel had te exploderen. Meest opvallende was dat ik voor de rotonde van San Bartolome mijn achterband zacht voelde worden. Hij was niet helemaal leeg. Ik kon er nog wel mee rijden alleen de bochten lopen dan niet zo goed. Ondanks de lekke band wist ik Gregorio de Morales op te pikken, met fietsen. Het was echt een dood vogeltje. Wel jammer want het is een aardige vent en ik had hem een superwedstrijd gegund.
De afdaling verliep niet echt lekker. Iets te veel remmen naar mijn mening om het wiel goed te houden. Toch lukte dit vrij aardig en kwam ik als 5de van de fiets. Dat biedt perspectief.
Mijn eerste stappen in de marathon waren werken. En dat is wat ik de gehele aan het doen ben geweest. Pasfrequentie te laag waardoor ik met mijn linkerbeen niet lekker uit kwam en recht steeds aan de verkeerde kant van mijn schoen zat, met als gevolg dat ik steeds mijn voet naar binnen bilde schoppen in mijn schoen.
Natuurlijk stond er wind en was het best was. Om eerlijk te zijn heb ik daar niet heel veel van gemerkt. Na 9 uur en 17 minuten was ik aan de finish. Ik had eigenlijk 9de moeten zijn maar vergat dat het een wedstrijd is. Daardoor startte ik mijn eindschot te laat. Voor zover je daar van kan spreken. Misschien is de beste vergelijking die met een schildpad. Na aan het infuus gelegen te hebben ging het allemaal beter en kon ik de verhalen hebben van mijn vriendjes en vriendinnetjes die ook  mee hadden gedaan. Gaaf om te horen wat ze gedaan hebben maar, ook wat een kracht er in hun allen schuilt.

Terug naar het referenties overzicht.